Bir sanatçının gelenekten beslenmesi oldukça önemli; eğer bir ülkenin geleneği varsa, ki ülkemiz için böyle bir gelenek mirası söz konusu. Fakat gelenekten yararlanırsınız da, nasıl bir sonuca ulaştığınızdır önemli olan. Son yargıda, plastik öğelerin nasıl kullanıldığı, bu kullanımda özellikle tekrara düşmeden yeni bir eleman oluşumuna gidilip gidilmediğine iyi bakmak gerekir. Bu bağlamda ülkemiz sanatında en güçlü çıkışı çok tiplere yönelen Erol Akyavaş yapar. Ömer Uluç’un Siyah Kalem’i nasıl değiştirip, farklı okuduğu da tek tip üzerinden derinleşmesinde görülebilir. Tanju Demirci’nin Selçuklu birimlerini nasıl da çağdaş resmin hizmetine yönelttiği ortadadır. Hatta Selma Gürbüz’ün de, özellikle naif halk sanatından etkiler alma meselesini de iyi okumak gerekir. Mesela birinin Matrakçı Nasuh’tan çıkış bulması falan işin hikâye kısmıdır; siz böyle bir çıkış yaparsınız fakat daha sonra sadece atmosferik renklerle oynayıp, kalıba dayalı bir kompozisyon şemasını da kullanarak her şeyi ruhsuzlaşan bir tekrara çevirebilirsiniz. Böylece bir posterden bile etkisiz bir hale ulaşır, sadece kendi çapınızda bir film çevirirsiniz. Çıkış tamam da olsa sonuca bir kimse, “eleman”, “malzeme” ve “uzam” zenginlikleriyle ulaşabilir.

08 Şubat 2018